"Había" por Xose Carlos Caneiro en DE BAR EN BAR - Faro de Vigo

Había días que eran noites estiradas, de gozo en gozo, procurando un bar paraíso cando saía o sol. Había ollos que iluminaban máis que mil farois, e unhas mans que agardaban para coller as túas, e un paseo a ningunha parte. Había bolboretas, digo formigas que camiñaban o teu ventre ata se converter en plumas. E cancións con sabor a ti. Algún bolero, adoro la calle en que nos vimos, e estrelas que acompañaban cando só acompañaba o frío. A lúa era un poema de amor, e chorabas de amor, e por amor xogabas o póker da vida. A tristeza non faltaba, pero pasaba como tren veloz camiño do olvido. Había olvido: para resistir. Chovían flores. O arco da vella existía, ou sexa, que estaba o ceo pintado de cores. Lagrimeabas ausencias e as lágrimas, acres, queimaban. A pel era máis necesaria que a nómina segura. Había un Johnnie Walker que contaba os pasos contigo, tan perdido, para encontrarte. Había abrazos perdidos que recollías nos recantos do mencer. Cantabas, rías, soñabas. Soñabas, ¿recordas? Algunha vez pensaches que un non podía ser máis feliz, e era certo. Pero eu digo este xoves que en cada «había» hai tamén un «haberá». Unha porta aberta, un mar de ventura, un volver a empezar. En cada había hai un recomecemos, bícame outra vez, ámote como nunca amei. ¡Que grande o ser humano, que inexplicable enigmático admirable! Hoxe choraremos de alegría, outra vez de alegría. Brindaremos por cada atrás, cada antes, cada despedida. Vencer, gañar, levantar (has). Agosto camiña alma adentro, suave tenro doce. Sempre hai un lugar onde perduran os horizontes. Só viven os que coñecen o significado real do título. Había. Había bolboretas, digo formigas que camiñaban o teu ventre ata se converter en plumas.